Eerst maar eens even de formaliteiten afhandelen. Dit weekend is de vierde op de teller in de geschiedenis van ‘t Ellufde (hierna te noemen 11de). Na Maasbree, Winterswijk en Didam is het dit jaar Bennekom. Hoe komen wij aan deze fantastische en exotische bestemmingen? Google, zo doet de jeugd dat. Omdat we milieubewust zijn carpoolen we gezellig met elkaar mee. De verzamelplek is zoals ieder jaar de Total aan de weg van de toekomst. Onze jeugdigheid te kennen (vooral Steven) zijn sommigen nog druk met tentamens en school. Daarom wordt er in etappes richting Bennekom vertrokken. De pioniers van de groep wagen zich via de TomTom aan de wereldreis van maarliefst 35 minuten op onbekend gebied. Gewapend met paspoorten en hier en daar een verloren identiteitskaart weten we te infiltreren in de provincie die Gelderland heet. Aangekomen in Bennekom zien we de argusogen op ons neerdwalen. “Daar heb je ze, die goddeloze dwazen uit Brabant”. En geef ze eens ongelijk. Zouden de beste mensen weten wat ze zich deze keer op de hals hebben gehaald. Waarschijnlijk niet.

Koninklijk onderkomen
Al snel wisten we de oprit van ons landhuis met 15 badkamers te spotten en draaiden we in een collone van de hoofdweg af. Hoe dichter bij we kwamen hoe duidelijker werd dat dit niet ons verblijf voor het weekend zou worden. In de schaduw van het immense bouwwerk lag een veel kleinere boerderij. Na een paar seconde met weemoed naar het equivalent van het paleis Soestdijk te hebben gestaard hebben we zonder weerwoord toch maar intrek genomen in de naastgelegen boerderij.

Ready, set, go!!!
Hoe gaat zoiets nou dat intrekken? Ik zal het proberen te schetsen. In rap tempo stormen alle aanwezige personen inclusief alle bezittingen (in één tripje, want als vent loop je maar één keer) naar de betreffende slaapplekken. Mensen die normaal de 100 meter in drie minuten lopen veranderen plotseling in het trainingsmaatje van Usain Bolt. Het is een schouwspel dat zijn weerga niet kent. Mensen struikelen over recalcitrante slaapzakken en/of komen met hun benen verstrengeld in de aanhangselen van een sporttas op de eerste plek van bestemming. De voordeur. Etappe 2 staat op het punt te beginnen. Voordeur naar slaapkamer met onderweg een colletje van de 1ste categorie. De klimmers zijn hier in het voordeel. Deur open en gaan! Eenmaal binnen...stapelbedden. Dat wisten we stiekem al. Deze vertrouwelijke informatie was klaarblijkelijk al als een lopend vuurtje door het team gegaan en dus was de concurrentie moordend. Zet de klok er maar op gelijk dat de laatkomers konden klimmen voor hun nachtrust. Stel je de chaos die dat tot gevolg heeft voor. Want wie wil er nu met een historisch hoog promillage eerst apekooien voor zijn welverdiende nachtrust. Juist, niemand. Maarja, dan moet je maar op tijd zijn he.

Zwakke maag alinea
Als al deze chaos achter de rug is, is het tijd voor echt belangrijke zaken. Voor de vrouwen, sla deze alinea even over. De inspectie van jawel, het schijthuis. Tot ons genoegen waren er twee afgeschermde toilet en doucheruimtes. Een voor de vrouwen, een voor de mannen. De walk-in-fridge reclame komt denk ik het dichste in de buurt uit de oerkreet van overwinning die wij gezamelijk te gehore brachten. Geen vrouwen, dus.... Al snel werd besloten één hygienisch hok en één minder hygienisch hok te benoemen. Dames, mochten jullie bij deze gedachte al gaan kokhalzen, ten eerste, ik heb jullie gewaarschuwd, ten tweede, het wordt waarschijnlijk alleen nog maar erger. Dus doorlezen doe je op eigen risico.

Alcoholische autisten
De vaste volgers van ons aller 11de kunnen na 5 jaar misschien wel een patroon zien in het verloop van onze teamweekenden. Want patronen daar zijn wij gek op. Voor de leken:

VR:
Vertrek/aankomst?Boodschappen?Alcohol consumeren?Slapen
ZA:
Katermanagement?Alcohol consumeren?Slapen?
ZO:
Katermanagement?Opruimen?Vertrek

Dat is dit jaar niet anders. De verhalen die ieder punt echter om handen hebben verschillen ieder jaar en zullen ook nu weer in kleuren geuren en smaken verteld gaan worden.

Kruistocht in steunkousen
Een all-time klassieker en voor altijd in de geschiedenisboeken geschreven als eerste noemenswaardige moment van het 11de on tour is boodschappen doen met de worstenbroodtrekkende Bernd ‘B’ Pusters. Dit jaar bleef hij echter achter bij de laatste groep en moesten we het zonder onze aftredend aanvoerder oplossen. Als kippen zonder kop vertrok een klein gezelschap richting het bruisende centrum van Bennekom. Ieder goed verhaal heeft een protagonist nodig. Gelukkig hebben wij deze keer onze Hein bereid gevonden om deze rol op zich te nemen.

Eenmaal aangekomen in de eerste kwaliteitsupermarkt die om reclame techische redenen niet genoemd mag worden hebben wij een paar (lees: 15) kratten bier ingeslagen. Aangekomen bij de kassa mochten we alle zes onze legitimatie laten zien. Bij elkaar opgeteld waren we net oud genoeg om onze lieve heer, die in Bennekom aanbeden wordt, papa te noemen. Omdat ook wij op de kleintjes letten gaan we voor het voedsel naar een andere supermarktketen. Die ene die begint en eindigt op een L, De Lumbol. Een zeer oplettend persoon merkte op dat we de bakboter waren vergeten. Hein, lichtvoetig als hij is, trok een sprint naar de andere kant van de supermarkt om het gemiste witte goud alsnog te bemachtigen. De overige spullen lagen al op de band, zou Hein op tijd terug zijn? De inmiddels gegroeide wachtrij van klagende en zuchtende bejaarden kwam tot een climax van gemor en een binnesmondse “de jeugd van tegenwoordig”. Net toen het echt vijandig begon te worden verscheen Hein uit het niets met de bakboter. Zou de Heer hier een hand in hebben gehad? Misschien wel met de trol die Hein nog even kreeg toegediend door de kassamedewerker. Toen er eindelijk afgerekend kon worden vlogen de steunkousen en rollators achter ons door de lucht van vreugde.

Robin “de monnik” van Oss
Ieder jaar, dus ook nu (patroon), eten wij onze eerste avond bij dat restaurant met die grote gele M. De hamburgers, franse frietjes, milkshakes en picallilysausjes vlogen over de toonbank. Een ieder had als doel zijn BMI index eens even een flinke klap te verkopen. Onze doelman Robinho presteerde het echter om een salade te bestellen. Ondanks de ludieke toon van dit verslag verdient deze prestatie een dikke duim naar boven. Zou jij nee zeggen tegen al die ader dichtslibbende lekkernijen? Deze held met de discipline van een monnik gaf geen kik.

De eerste avond
We maken nu een kleine sprong in de tijd. Waarom? Als we alles tot in detail moeten gaan vertellen, bent u morgen waarschijnlijk nog aan het lezen (en u bent nog niet eens op de helft). De eerste avond staat altijd garant voor een paar prachtige verhalen. Die ga ik u dan ook niet onthouden. Het feest begint zoals ieder jaar gewoon in onze eigen residentie. Bierspelletjes hier, een voetbalwedstrijdje daar omlijnt door een bijzonder gezellige muziek. De tijd is daar, we zijn klaar om Ede (2 km verder) onveilig te maken. Ter notificatie, sommigen zitten nu al zo vol dat de pupillen in hun ogen drijven. We hebben een paar tips gekregen voor een “place to be”, goedgelovig als we zijn gaan we daar natuurlijk volle snelheid op af. De eerste tent, tjah zullen we dat maar over slaan, los van een radslag op de dansvloer van onze kersverse aanvoerdert Tycho (mocht je hier sceptisch over zijn dit staat op video) was dit nu niet echt de “place to be” die wij zochten. Gelukkig was er 20 meter verderop een gezellig feestcafé waar we als Brabanders aardig goed konden aarden.
Vanaf dit moment zult u ook de schrijver op bepaalde punten moeten excuseren. Deze avonden beperken zich meestal tot de hoofdlijnen die in het geheugen blijven hangen. De excate details zullen waarschijnlijk voor altijd in de vergetelheid geraken. Toch zal ik mijn best doen de belangrijke gebeurtenissen bloot te leggen, en bedenk die uitspraak met pupillen en drijven.

Henry “de pitbull” de Vet
Ossenaren hebben nu eenmaal niet zo’n goede naam in het land. Kunnen wij daar iets aan doen? Niet veel. Kunnen wij de stereotype Ossenaar bevestigen? Natuurlijk. Dat we daar per slot van rekening een Bosschenaar voor nodig hebben, dat doet er niet echt toe. Uitgerekend de kleerkast, Jean Claude van Damme en Sylvester Stallone van ons aller 11de Hein kreeg het aan de stok met de lokale bevolking. Als een echte Kung-Fu artiest was hij klaar om toe te slaan. Gelukkig konden verscheidene personen dit opstootje sussen. Tuurlijk, bier is ook prima te consumeren via een rietje maar vast voedsel is toch iets wat je op de been houdt. Gelukkig zijn we een eenheid en zoals het hoort “We leave no man behind”.

Bernd “so you think you can dance” Pusters
Mocht je nu denken dat het meest hilarische moment van de avond al voorbij is gekomen. Dan heb je het goed mis. Al is in de verdediging van “B” wel dat hij ontzettend druk is geweest de laatste tijd en dat dat ene extra pilsje dan soms toch net nog iets harder aankomt. Is dat een reden om hem te sparen? Ehhh nee. Als je je nu afvraagt waarom hoor ik alleen maar van B en Hein. Dat hebben ze zelf over zich afgeroepen door zich te misdragen. Afin terug naar het verhaal. Nu kun je het waarschijnlijk al bedenken. Maar bij een danspas ging het finaal fout voor de man met de motoriek van een trampoline. Probeerde hij de radslag van Tycho te imiteren? Was het een foutje? Riep hij Yolo en ging hij voor een evenaring van de Olympische proef van Epke Zonderland? We zullen het nooit weten. Wat we wel weten (uit betrouwbare bronnen) is dat het litteken op moment van schrijven nog steeds aanwezig is. Conclusie: Flinke smakkerd. Leermoment: niet meer doen, anders komt het terug in een verslag.

Martijn “de gedupeerde” van Son
Wat doet een groep uitgedroogde en uitgehongerde mannen na het stappen? Juist, eten tot er geen grammetje meer bij kan. Want als er één ding van die grote gele M gezegd kan worden, na een uur heb je weer honger. En wij waren al ruim 8 uur verder. Een invasie van hongerige buiken met een Brabantse tongval, het werd de medewerkers van de beste shoarmatent waar ik de naam echt niet meer kan herrineren iets teveel. Aan de lopende band bestellen is niet iets wat ze in Ede gewend zijn. Sommige betaalde, kregen niks en sommige betaalde niks en kregen een hoeveelheid voedsel waar een klein weeshuis een kerstmaal van zou kunnen verzorgen. Veruit de meest gedupeerde persoon was toch wel onze nieuwe aanwinst Marty “nek junior” van Son. De beste jongen had een frietje met besteld (en betaald) maar heeft zijn honger naar gefrituurde aardappel met een klodder opgeklopt ei die avond nooit kunnen stillen. Nu verwacht je dat hij hier natuurlijk een enorme heisa over maakt. Dat was ook zo, maar ideale schoonzoon als hij is deed hij dit wel netjes buiten de shoarmatent. Ondergetekende had echter zojuist zonder ook maar één cent te betalen twee rollen doner in zijn handen geduwd gekregen. Genereus als ik ben (eigenlijk kon ik beide niet op anders had Marty pech gehad) heb ik een duurbetaalde rol doner aan hem overhandigd. Met frisse tegenzin werd deze in recordtijd naar binnen gewerkt.
T
ycho “Champions League” van Vugt
Na onze voedselzoektocht was het tijd om naar huis te gaan. Een eervolle vermelding voor onze BOB’s; Furb, Robinho en Stevie die ons weer veilig op de thuisbestemming hebben gebracht. Misschien was het slim geweest om hun te raadplegen voor dit verslag. Maar dit zou waarschijnlijk ten koste gaan van het leesplezier. Dus dat heb ik maar achterwege gelaten.
Even een korte sprong terug in de tijd. Bij binnenkomst vanmiddag in onze accomodatie zijn we rondgeleid door de eigenaar van het complex. Toen wij in het woongedeelte kwamen prijkte er aan de binneshuize horizon een beker die verdacht veel wegheeft van de befaamde Champions League. Toen wij die beker zagen staan wist de eigenaar al hoe laat het was. Hij verzocht ons om niet op de overkapping te klimmen... Tjah, nee meneer, is goed meneer. “Dat mag je niet doen” kan dan op een reactie rekenen “ohhhhh JAWEL”. En zo geschiedde. En neem ons het eens kwalijk, het is toch de enige prijs die we dit seizoen zullen pakken :’( Dat de helft van ons team de aankomende nacht met het gruis in hun bed hebben moeten slapen, dat nemen we dan maar op de koop toe.

Yeelen “the day after” Steenbergen en Bernd “maatpak” Pusters
Slapen, dat doe je na zo’n avond als een baby. Alleen voel je je de volgende ochtend waarschijnlijk ook als een baby. De overeenkomsten zijn passend. Je moet ongecontroleerd naar de WC, je hoopte dat je moeder erbij was om voor je te zorgen en met eten hebben de meeste hulp nodig. Er is echter één man die zonder enige twijfel de kroon spant. Ik heb in al mijn 24 jaar op deze aardbol nog nooit, maar dan ook nooit iemand zo verschrikkelijk last zien hebben van een kater. Muizenpasjes door het gebouw en geslapen in verschillende bedden omdat zijn eigen bed verschrikkelijk ver weg was van zijn troon. Gelukkig voor Yeelen was meer dan de helft al fit genoeg om een frisse duik te gaan nemen in het plaatselijke zwembad. Een wachtrij was niet goed afgelopen. Ik heb serieus overwogen een eigen bedrijf te gaan starten in katermanagement. Goud geld zeg ik u.

En ja hoor daar is hij weer. Weet u nog? Die man die een flinke smakkerd maakte. Ik zal het deze keer kort houden. Tot een ieders verbazing kwam onze B ’s ochtends aan het ontbijt in precies dezelfde kleding dan dat hij gisteren in de kroeg stond. Wat bleek, het zat zo comfortabel dat hij maar besloot in zijn kloffie te gaan slapen. Nu moet u niet denken dat deze man een smeerkees is. Want na 12 ludieke opmerkingen is alles goed gekomen. Daarbij deed Nick N het 24 uur later nog eens dunnetjes over.

Spreid je kansen
Zoals al even kort gesneakpeaked hebben we op zaterdagmiddag onze kansen verspreid. Een groot deel is gaan bevestigen over uitstekende zwemvaardigheden te beschikken, een klein deel heeft zijn passie voor echte muziek achtervolgt. U mag raden bij welk deel ondergetekende hoort. Ik heb A,B,C, Dolfijn brons, zilver, goud en reddingszwemmen. Daarbij is de gelijkenis met een walrus treffend. U snapt het al, muziek is mijn ding.
A
lhoewel ik er zelf dus niet bij was zal ik proberen deze middag in het subtropische zwemparadijs van Bennekom te omschrijven. Alsof onze komst en ons opstootje van gisteravond door de postkoets aan iedereen was bezorgd kregen de heren bij binnenkomst (lees: ze hadden nog geen water aangeraakt) al de eerste waarschuwing van de betreffende badmeester. Moet je ook maar niet uit Oss komen, daar ga je al de fout in. Een samenzweringscomplot in Bennekom achten wij nog steeds tot de mogelijkheden. Ondanks het charmeoffensief van onze Koen was het echter wachten op een tweede waarschuwing. Hij werd beschuldigd van een truc die alleen een dolfijn zou kunnen uithalen. En dan niet zomaar een dolfijn, maar zo een die in het Dolfinarium volle zalen trekt. Klaarblijkelijk is plezier hebben in Bennekom niet toegestaan. Bij de derde waarschuwing zou het finito zijn maar dit hebben onze watergoden kunnen voorkomen door hun bezoek vroegtijdig te beeindigen. De mallerds.

Olympische bierspelen
Een jaarlijks terugkomend fenomeen, in het begin der tijden geintroduceerd door ex 11de lid dhr. J.van Gangelen zijn de Olympische bierspelen. Nu klinkt het een stuk olympischer dan dat het is. Het enige dat je namelijk nodig hebt voor dit spel is een ruggengraat. Nie janken maar zuipen. De andere optie is nie zuipen, maar janken. Met uitzondering van onze eerder genoemde BOB’s natuurlijk. Drie teams die zij aan zij strijden voor die felbegeerde gouden plak. Beerpong, Titannicen (ja dat is een woord) en duurzuipen, daar komt het op neer. Hilariteit, competiviteit en broederschap tot gevolg. Maar zoals bij de echte olympische spelen is meedoen belangrijker dan winnen (dusssssss). Wie er uiteindelijk gewonnen heeft? Als u het weet mag u het zeggen.

De tweede avond
Die net benoemde bierspelen zijn natuurlijk gewoon een slap excuus om in te drinken. Waar zou de reis deze avond heen gaan? We besloten het platte land achter ons te laten en naar de grote stad te verhuizen. Het Washington van Gelderland, Hollywood aan de Maas, de stad waarmee Piet Velthuizen zijn geboortestad verloochende, de stad der geel zwarten. Anhem.

Keine alcohol
Alsof de postkoets uit Bennekom ook Arnhem had bereikt werden we bij aankomst meteen door de politiecontrole geloodst. Nu kun je veel van ons zeggen, maar eigenlijk zijn we gewoon een stelletje koorknapen die netjes volgens de regels niet met drank op achter het stuur gaan zitten. Wil niet zeggen dat Rene Schuurmans zachter uit de speakers hoeft te komen. Oom agent kan ook wel wat entertainment gebruiken. Drie blaastuitjes en één toeristische route verder arriveerde we in Anhem centrum.

Julian “de portier” de Veer
Zoals gewoonlijk starten wij ieder avontuur met een kroegentocht waar de doorgewinterde kluner nog een puntje aan kan zuigen. Onze kerverse aanwinsten zijn namelijk nog geen 21 jaar. En in grote mensen stad Arnhem is dat eigenlijk wel een vereiste. Voordat we een geschikte plek hadden gevonden waren we inmiddels alweer nuchter. Nouja, sommigen dan. Eenmaal neergestreken in een plaatselijk feestcafe (je blijft toch Brabander he) voelden we ons weer helemaal op ons gemak. De euro’s volgen in de lappot en het werd tijd om dat promillage weer eens even een boost te geven. Dansjes werden gewaagd (dit keer zonder kleerscheuren) de alcohol vloeide rijkelijk en wonder boven wonder verliep de avond zonder al te grote mankementen. Juul (ook zijn eerste jaar) speelde nog zo’n anderhalf uur voor portier maar daar is weinig negatiefs over te zeggen. Zou er dan een keer niks gebeuren? We waren zo dichtbij. Maar het zat hem deze keer in het staartje.??Een niet nader te noemen persoon met een liefde voor kroegartikelen en een lichte vorm van kleptomanie vond het nodig verschillende spullen te onvreemden. Geen paniek, dit was niet de barvrouw maar gewoon prullaria die bij een lokale Blokker voor twee euro op te pikken zijn. Een oplettende bewaker zag echter bij ons vertrek dat zo’n kroegartikel zorgvuldig en zeer onopvallend (...ahum) in een jas was verstopt. En het is natuurlijk logisch dat je op zo’n moment zonder problemen de deur uit kan lopen. Een aardig staaltje onderhandelen verder werd het kroegartikel netjes teruggelegd op de plek van herkomst en ging iedereen als vrienden uit elkaar. Wat de beste bewaker alleen niet wist is dat de halve inboedel al buiten stond. Achja, Ossenaren he...

Brent “nobody knows where he went” van Dinther
Zoals ze in Bennekom zouden zeggen “God straft onmiddelijk”. Zoals het nodige aan prullaria ontvreemd werd, werd ons ook iets ontvreemd. Nu was het emotioneel meer waard dan in keiharde euro’s maar toch. Het ontvreemde object was namelijk het groentje van het 11de, onze Brent. De man met de zuipgulzigheid van Bonny St. Claire die een minuut gratis mag shoppen bij de Gall & Gall. Waar is die man gebleven? Talloze telefoontjes, appjes en zelfs sms’jes (wie doet dat nog?) verder konden we hem niet te pakken krijgen. Waar is die postkoets als je hem nodig hebt! Na een tijdje besloten we bijna ons principe van de dag ervoor “leave no man behind” overboord te gooien. Toen kregen we wonder boven wonder de man in kwestie aan de lijn. Hij stelde ons gerust en vertelde ons dat wij konden vertrekken. Hij was op weg naar de auto verdwaald en geeindigd op het treinstation. Hij zou wel met de trein komen. U weet genoeg.

Ferry “joyrider” Cornelissen
Als je BOB bent zou je toch denken dat iemand wel over het vermogen beschikt om de auto over de goede weghelft te sturen. Nu is dat bij Ferry (wederom een debutant) niet het geval. Zo zie je maar dat alcohol niet de enige factor is die invloed heeft op je rijkunsten. Is ook moeilijk als je vanuit Lith ineens in de grote stad wordt gedropt. Afrijden in Lith is een varken ontwijken, een rondje om de kerk rijden en je buurman bedanken voor de lessen. Dus ja, Arnhem is wel wat anders. Ergste is nog wel dat het in Hein zijn auto was. Die man kan zich nu nog steeds verantwoorden bij justitie. Namens Hein, Bedankt Ferry.

Aan alles komt een eind
Vanaf dit moment zijn onze avonturen wel op. Want slapen met je hoofd voorover op de keukentafel in de hagelslag, laten we eerlijk zijn, dat hebben we allemaal wel eens gedaan. En de volgende ochtend, nadat er net is gedweild, met je modderpoten door de kamer gaan lopen (ik noem geen namen, Wouter) is ook de normaalste zaak van de wereld. Het beperkt zich dus wederom tot katermanagement en opruimen. Voor de vaste volgers van ons team zal het waarschijnlijk opgevallen zijn dat niet iedereen bij naam is genoemd tijdens dit verslag. Dit komt omdat deze personen zich semi-netjes gedragen hebben. Volgend jaar een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Het moeten natuurlijk ook niet ieder jaar dezelfde zijn.

Nogmaals een dankwoord aan de BOB’s die ons tijdens dit bijzonder gezellige vierde teamweekend altijd veilig (behalve Ferry dan) van A naar B hebben gebracht. Op naar het vijfjarig jubileum! Rest mij niks anders dan af te sluiten. Hopelijk heeft u onze escapades met plezier gelezen. Wij beloven onze uiterste best te doen om ook volgende keer weer thuis te geven. Wie weet vinden we de Heer volgend jaar.

Voor en namens ’T Ellufde.

De schrijvert,
Ed